vıı

​

​

zamanın şarkısı

ellerimizi bizden koparmış

ölümü tutuyorlar şimdi

sessizlik aralıksız soruyor

doğru olan neydi

buna dayanamıyorum artık

bilinen her şey öyle acı verici öyle tatsız

bilinmeyene saçmak istiyorum kendimi

belki o sever tutkumu

belki o kucaklar bir anne gibi

yok olmak istiyorum o kucakta

ve hiç olmamak bir daha

​

sevmiyorum seni sevmediğim kadar kendimi

kuru bir dal gibi ruhum

içinde yok olan son öz suyu ağlamakta

​

​

-istanbul, 2018-